Önümde uzun bir yol vardı.
Ben bu uzun yolu çok sevdim.
En çok da yola çıkma halini sevdim.
Her zaman kolay olmadı yolda olmak.
Ulaştığımda gideceğim yere, dönmek istemedim hiç o yoldan. Adeta sarhoş etti beni. Belki de en mutlu anlarımdı. O mutluluğu ilk defa hissettiğim andan beri vazgeçemedim. Her defasında gidecek yeni yollar buldum kendime. Önüme çıkan taşları, düşen kayaları temizlemek ayrı bir keyif verdi sonrasında. “Vay be!” dedim her defasında. Sonra da güldüm geçtim.
Yolla yaşadım ben. Hem de ne yaşama.
Şimdi yolun sonuna geldim biliyorum, hissediyorum. Hallerimin sonlarına geldim.
Vazgeçmiyorum ama. Orada da bir köprü var diyorlar. Kim bilir geçersem o köprüyü yeni hallerimi keşfederim belki.
13.12.2020
